Peesblessures

Het merendeel van de pezen in het lichaam vormen de overgang van spieren naar bot. De pees is van een extreem sterke structuur en kan vergeleken worden met een staalkabel. Die is ook opgebouwd uit allemaal kleine kabeltjes wat hem zo sterk maakt. De pees kan enorm veel trekkracht opvangen. Zijn functie is dan ook de trekkracht opvangen die de spieren uitoefenen op het bot. Waar een spier zich op lengte kan brengen of juist kan aanspannen kan een pees dit niet. De pees is zo sterk totdat er een blessure komt. De ketting is zo sterk als de zwakste schakel. In tegenstelling tot andere structuren in het lichaam zijn pezen nauwelijks doorbloed. Dit is dan ook de reden dat peesblessures vaak zo lang aanhouden. Door de weinige bloedvoorziening worden afvalstoffen slecht afgevoerd waardoor herstel dus langer duurt.

De functie van pezen

De pezen van een paard zijn van groot belang voor het bewegingsapparaat. Zij vangen schokken op en slaan als het ware de energie van een stap op voor de volgende stap. Hun belang in het bewegingsapparaat maak tevens dat ze dus kwetsbaar zijn.

 

Welke pezen zijn het kwetsbaarst?

De meeste peesblessures komen in de buigpezen van de voorbenen voor. De oorzaak kunnen we vaak vinden in overbelasting door verkeerde training of een trauma, het paard tikt zichzelf aan met de achterbenen tegen de voorbenen, ook wel peesklap genoemd. Dit geeft letsel aan de buitenkant van de oppervlakkige buigpees. Ook kunnen bepaalde omstandigheden als verkeerd bekappen, slecht hoefbeslag, slechte bodemkwaliteit (te hard of juist te zacht) afwijkingen in de stand van de benen en voeten en verkeerde training waarbij het paard teveel op zijn voorbenen steunt, peesblessures veroorzaken. Het laatste kun je voorkomen door het paard recht te richten.

Belangrijke pezen

Er zijn vier belangrijke pezen in het onderbeen van een paard. Drie buigpezen en een strekpees.

  • Oppervlakkige buiger: loopt aan de achterzijde van het been direct onder de huid, splitst zich onder de kogel en hecht zich vast aan twee kanten van het kroonbeen.
  • Diepe buiger: loopt in een streng naar beneden en hecht zich aan het hoefbeen. De diepe buiger loopt over het straalbeen heen.
  • Het checkligament: begint aan de achterzijde van de voorknie en smelt samen met de diepe buiger ongeveer halverwege het pijpbeen.
  • Interosseus (tussenpees): splitst zich op de kogel (sesambeentjes) en gaat aan twee kanten via de verbindingspezen naar de strekpees.

De bovengenoemde buigpezen vormen samen het
kogeldraagapparaat dat voorkomt dat de kogel te ver doorzakt als het volle gewicht van het paard erop rust.

 

Ontstaan blessures

De meeste peesbeschadigingen ontstaan door een plotselinge sterke of door geringe langdurige overbelasting.
Ook verkeerd bekappen kan dit tot gevolg hebben. Een slechte beenstand zorgt voor geringe langdurige overbelasting. Ook het rijden in onregelmatig terrein of langdurig rijden met vermoeide of ongetrainde paarden vergroot het risico op peesblessures.

Preventie peesblesssures

Ter preventie is het verstandig de pezen goed in de gaten te houden en dagelijks te controleren. Anti-oxidanten werken niet alleen als behandeling, ze kunnen tevens preventief worden gevoerd voor het herstellen van kleine beschadigingen. Om het bindweefsel sterk te houden kan zwavel worden gevoerd, dat hiervoor als bouwsteen fungeert. Een afwisseling tussen een harde en zachte ondergrond zal tevens zorgen voor sterkere pezen. Ook het dragen van peesbeschermers kan soms ellende voorkomen. Echter hier zit ook wel weer een kanttekening aan, doordat de warmte niet weg kan, kunnen de pezen oververhit raken. Dit kan ook juist een oorzaak zijn van peesblessures. Let dus bij aanschaf goed op of er enige mate van ventilatie in de beschermers zit.

Let op. Peesbeschermers kunnen alleen eventuele schade door aantikken, al dan niet van eigen achterhoeven voorkomen, maar geen overbelasting.